Spis treści
Czym jest WPGraphQL i kiedy ma sens
WPGraphQL dodaje do WordPressa warstwę GraphQL, czyli typowany interfejs do pobierania i modyfikowania danych jednym, precyzyjnym zapytaniem. Dzięki temu frontendy w React, Next.js, Gatsby czy mobilne aplikacje mogą pracować z WordPressem jak z nowoczesnym headless CMS. WPGraphQL upraszcza pobieranie dokładnie tych pól, które są potrzebne, co ogranicza transfer i liczbę żądań w porównaniu z klasycznym REST API.
Z wtyczki skorzystasz szczególnie wtedy, gdy masz rozbudowane widoki oparte o wiele źródeł danych, potrzebujesz filtrować i paginować treści w jednym żądaniu oraz planujesz skalowanie na wiele kanałów – web, PWA, aplikacje mobilne, kiosk czy digital signage.
Instalacja i szybki start
Instalację przeprowadzisz jak zwykle w WordPressie – dodaj wtyczkę i aktywuj. Po uruchomieniu pojawi się interfejs testowy GraphiQL dostępny z panelu, gdzie od ręki sprawdzisz zapytania. Domyślny endpoint GraphQL jest publiczny do odczytu treści, które i tak są publiczne w WordPressie. Operacje wymagające uprawnień, w tym mutacje, wymagają autoryzacji użytkownika.
Na start wykonaj proste zapytanie o listę wpisów z tytułem, slugiem i wyróżnionym obrazem. Zwróć uwagę, że od razu wybierasz tylko potrzebne pola, a paginacja opiera się na kursorach, co jest stabilniejsze niż paginacja offsetowa przy dużych witrynach.
Schema – jak WordPress mapuje się na GraphQL
Schema w WPGraphQL odzwierciedla kluczowe byty WordPressa: wpisy, strony, typy niestandardowe, taksonomie, użytkowników, media i ustawienia. Dla niestandardowych typów treści i taksonomii pola pojawiają się automatycznie, jeżeli zostały zarejestrowane z odpowiednimi flagami. Możesz też dodawać własne typy i pola poprzez rejestrację w PHP, expose’ując metadane lub wyniki własnych funkcji.
Pola niestandardowe stanowią ważną część schemy. Dla popularnych rozwiązań jak ACF istnieją rozszerzenia, które mapują pola na typy GraphQL. Dzięki temu pobierzesz w jednym zapytaniu zarówno dane wpisu, jak i strukturę złożonych pól powtarzalnych, galerii czy relacji między treściami.
Zapytania, mutacje i filtrowanie
WPGraphQL dostarcza gotowe operacje do pobierania list i pojedynczych obiektów po ID, slugach i kursorach. Filtrowanie działa po taksonomiach, meta i atrybutach publikacji. Relacje można rozwijać zagnieżdżając kolejne poziomy, co eliminuje problem N+1 znany z tradycyjnych API, o ile schema i resolvery są rozsądnie zaprojektowane.
Mutacje obejmują podstawowe operacje edycji, tworzenia i usuwania treści, mediów czy taksonomii. Nie wszystkie wtyczki dodają mutacje automatycznie, dlatego w projektach headless warto z góry ustalić, które procesy edycyjne zostają w panelu WordPress, a które mają być dostępne przez GraphQL, na przykład publikacja komentarzy czy obsługa koszyka w sklepie.
Integracje: ACF, WooCommerce i multisite
W praktyce najczęściej łączysz WPGraphQL z ACF, aby wygodnie budować modele treści. Rozszerzenie do ACF odwzorowuje pola i grupy w schemie, łącznie z repeaterami i polami relacyjnymi. Na e-commerce przydaje się integracja ze sklepem – odpowiednia wtyczka udostępnia typy produktów, wariantów, koszyków i zamówień po GraphQL. W środowiskach multisite WPGraphQL pozwala pobierać dane z kontekstem konkretnej strony sieci, co ułatwia budowę portali i serwisów wielojęzycznych.
Warto pamiętać, że niektóre integracje udostępniają jedynie odczyt. Jeśli potrzebujesz pełnych mutacji, sprawdź dokumentację rozszerzenia lub przygotuj własne resolvery.
Autoryzacja i bezpieczeństwo
Autoryzacja opiera się na sesji WordPressa lub tokenach – najczęściej wykorzystywane są ciasteczka logowania panelu lub integracja z JWT. W projekcie headless rozdziel interfejs publiczny i panel administracyjny, ograniczając mutacje tylko do zaufanych klientów. Minimalny zestaw praktyk to wyłączenie mutacji dla niezalogowanych użytkowników, sprawdzanie ról i możliwości użytkownika przy każdym resolverze oraz ograniczanie wrażliwych pól w schemie.
GraphQL umożliwia introspekcję schemy, co bywa pomocne w dewelopmencie. W środowisku produkcyjnym możesz ograniczyć introspekcję dla niezalogowanych, wprowadzić limity głębokości zapytań i budżet kosztu pola, a także monitorować czas wykonania. Dobrym nawykiem jest logowanie najcięższych zapytań wraz z identyfikatorem klienta.
Wydajność i cache
- cache obiektowy WordPress – poprawia czas odpowiedzi resolverów,
- CDN lub reverse proxy dla zapytań tylko do odczytu – można kechować odpowiedzi na podstawie treści zapytania,
- mechanizmy batchowania i kolejkowania w resolverach – ograniczają liczbę zapytań SQL,
- persisted queries – zapisane po stronie serwera operacje z hashami, które upraszczają cache i podnoszą bezpieczeństwo,
- paginacja kursorem – stabilna przy dużych zbiorach i modyfikacjach treści.
Zadbaj o indeksy w bazie, zwłaszcza w tabelach postmeta i term_relationships, oraz o sensowną strukturę pól. Nieużywane lub bardzo ciężkie pola trzymaj poza domyślnymi fragmentami, aby uniknąć przypadkowego dociągania dużych kolekcji.
REST API czy GraphQL – co wybrać
REST jest prosty, klarowny i dobrze wspierany przez narzędzia, ale często wymaga wielu żądań do złożonych widoków. GraphQL pozwala pobrać wszystko jednym wywołaniem i precyzyjnie kontrolować zakres danych. Jeśli tworzysz klasyczny motyw PHP lub korzystasz z małych integracji, REST wystarczy. Gdy budujesz złożony frontend SPA, hybrydowy SSR lub aplikacje mobilne, WPGraphQL daje większą elastyczność i niższy narzut komunikacyjny.
W realnych projektach oba podejścia często współistnieją. Drobne integracje i webhooki obsługuje REST, a widoki klienckie i listingi działają na GraphQL.
Najczęstsze problemy i diagnoza
Jeśli zapytania są wolne, sprawdź czy nie prosisz o zbyt głębokie relacje lub duże kolekcje bez limitów. Objawem jest długi TTFB przy pierwszym żądaniu. Włącz logi zapytań SQL i profiluj resolvery. Gdy brakuje pól w schemie, upewnij się, że typy niestandardowe i pola mają odpowiednie flagi ekspozycji, a rozszerzenia są aktywne. Błędy uprawnień zwykle wynikają z braku ról lub niestandardowych polityk zdolności – przetestuj zapytanie na koncie o minimalnych uprawnieniach.
Konflikty z innymi wtyczkami zdarzają się, gdy modyfikują one globalne zapytanie WordPressa lub filtry autoryzacji. Izoluj problem, wyłączając dodatki i testując schema w GraphiQL. W razie potrzeby dodaj własne resolvery, które omijają kosztowne hooki.
Dobre praktyki wdrożenia headless
Na etapie projektowania modeli treści planuj strukturę pól tak, aby odzwierciedlała komponenty frontendu. Stosuj fragmenty GraphQL do ponownego użycia selektorów i trzymaj wspólne zestawy pól w jednym miejscu. Wprowadź persisted queries dla kluczowych widoków i trzymaj ich wersje w repozytorium wraz z kodem frontendu. Mierz rzeczywisty czas odpowiedzi na brzegu i w serwerze aplikacyjnym, a nie tylko w narzędziach deweloperskich.
W pipeline CI buduj testy zapytań – sprawdzaj, czy schema nie uległa niezamierzonej zmianie i czy krytyczne operacje zwracają wymagane pola. Dla treści dynamicznych łącz GraphQL z webhooks, aby odświeżać cache po publikacji. Taki setup zapewni przewidywalną wydajność i stabilność nawet przy dużych zasięgach.
