Systemy plików w systemach operacyjnych Linux i Unix oferują dwa rodzaje linków: hard linki i soft linki (symboliczne). Choć oba pozwalają tworzyć odwołania do plików, działają na zupełnie innych zasadach i mają różne zastosowania. Zrozumienie ich różnic jest kluczowe, aby efektywnie zarządzać plikami i uniknąć problemów z dostępnością danych.
Spis treści
Czym jest hard link?
Hard link to alternatywna nazwa dla istniejącego pliku. W rzeczywistości hard link wskazuje bezpośrednio na ten sam inode – czyli strukturę w systemie plików, która przechowuje informacje o pliku (dane i metadane). Usunięcie oryginalnego pliku nie powoduje usunięcia jego zawartości, dopóki istnieje co najmniej jeden hard link, który do niego prowadzi.
- Nie można tworzyć hard linków do katalogów (z wyjątkiem katalogów systemowych jak „.” i „..”).
- Hard linki muszą znajdować się w tym samym systemie plików.
- Każdy hard link jest równorzędny — nie ma „oryginału” i „kopii”.
- Zmiana zawartości pliku przez jeden link zmienia ją we wszystkich linkach.
Czym jest soft link (symboliczny)?
Soft link, czyli link symboliczny, działa jak skrót – przechowuje ścieżkę do innego pliku lub katalogu. Gdy użytkownik otwiera link symboliczny, system operacyjny automatycznie przekierowuje do docelowego pliku lub katalogu.
- Mogą wskazywać na pliki i katalogi.
- Mogą obejmować różne systemy plików.
- Jeśli plik docelowy zostanie usunięty, link symboliczny staje się „martwy”.
- Soft link ma własny inode, przechowujący ścieżkę, a nie dane pliku.
Kiedy stosować hard linki, a kiedy soft linki?
Hard linki są przydatne, gdy chcemy mieć wiele równorzędnych nazw dla tego samego pliku, co może ułatwiać zarządzanie kopiami roboczymi bez zajmowania dodatkowego miejsca na dysku. Z kolei soft linki sprawdzają się, gdy potrzebujemy odwołań do katalogów, skrótów w różnych miejscach systemu plików lub połączeń między różnymi partycjami.
